وی افزود: بر اساس تجربه‌ای که از حضور خود در حوزه و دانشگاه دارم باید گفت که بی‌نظیرترین مرکز علمی و تربیتی، حوزه‌های علمیه می‌باشند، چون در عین سادگی و بی آلایشی، بالاترین مرکز رشد دینی ، علمی و اخلاقی را دارد البته اگر تلفیق روش سنّتی و جدید تحصیلی به درستی انجام گیرد، قطعاً بازدهی بیشتر و مطلوبتری خواهد داشت.
استاد مدرسه علمیه جلالیه آستانه اشرفیه پیش مطالعه دروس حوزوی و مباحثه را، یک اصل جداناپذیر برای موفقیت طلاب عنوان کرد و گفت: برای ایجاد تنوع و حفظ روحیه طلاب، از مطالعات جنبی نیز نباید غافل ماند.
وی با اشاره به جایگاه پژوهش در میان طلاب بیان داشت: اهمیتِ پژوهش و تحقیق بر کسی پوشیده نیست و در حوزه باید پژوهش و تحقیق برای طلبه، یک اصل باشد نه اینکه در حاشیه برنامه طلاب قرار گیرد، در غیر این صورت آسیب جدی متوجه طلاب خواهد شد.
حجت‌الاسلام کریمی تربیت و اخلاق در حوزه های علمیه را همدوش با علم آموزی دانست و گفت: تقویت بعد معنوی طلاب آنان را در برابر هجمه‌ها بیمه می‌کند و در پرتو معنویت و اخلاق است که علم برای طلاب، نور می‌شود.
وی در توصیه‌ای به طلاب جوان از آنان خواست تا با جدیت تمام و نگاه به آینده تلاش کنند زیرا آیندگان به وجود عالمانی متخلّق و بصیر نیازمند هستند که این جز با تلاش مداوم، صبر، توسل و اخلاص محقق نمی گردد.
این استاد حوزه تاکید نمود: اشتغال غیر حوزوی برای محصّلین علوم دینی، خسارت و زیان بار است البته چنانچه ضرورت ایجاب کند که در جایی اشتغال پیدا کنند اولاً باید به صورت محدود باشد و سعی کنند در مراکزی مشغول شوند که سمت و سوی حوزوی داشته باشند.
وی اخلاص، صداقت، همّت، نظم، جدیّت، تلاش، امید، پشتکار و توسل به حضرات معصومین را از مهم‌ترین عوامل موفقیت یک انسان دانست و گفت: طلاب علوم دینی و اساتید حوزه باید اهتمام و پایبندی بیشتری نسبت به این امور داشته باشند.
حجت‌الاسلام کریمی با اشاره به وضعیت متون درسی حوزه خاطرنشان ساخت: متون درسی حوزه لازم است به لحاظ نوع کتاب، تعداد و مقدار کمّی و کیفی آنها بازنگری شوند و یک برنامه جامع برای آموزش عملی و بازدهی بهتر دروس حوزوی تدوین شود.
وی به کارگیری واحد های پژوهش و تحقیق، فرهنگی سیاسی، ادبی و هنری، واحد تهذیب و اخلاق و غیره را برای طلاب یک ضرورت دانست و افزود: در مسیر طلبگی هم تلخی و هم شیرینی وجود داشته و دارد و طلاب باید مراقب باشند نه فریفته و مغرورِ شیرینی ها و نه مأیوس و ناتوان از تلخی ها و مرارت ها شوند.
